ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΛΙΚΟΒΛΕΦΑΡΗ, ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
8-9 Μαρτίου 2013 | Θέατρο Δημοτικού Σχολείου Βάρης
- ημερομηνιαΠαρασκευή 08 Μαρτίου 2013
- Κατηγοριες
Μουσικοχορευτική- θεατρική παράσταση στην οποία σκιαγραφείται αδρομερώς ο διττός ρόλος της γυναίκας ως διαμορφωτή και φορέα αξιών και η συμβολή της στη διατήρηση της παράδοσης, ο οποίος αναδεικνύεται πολυσήμαντος, αφού η γυναίκα είναι εκείνη που δημιουργεί και συντηρεί αξίες, θεσμούς και παραδόσεις. Σκιαγραφούνται οι ρόλοι και οι σχέσεις στο ενδοοικογενειακό περιβάλλον, οι μαγικές πρακτικές στις οποίες προσέφευγαν οι γυναίκες για να λύσουν τα προβλήματά τους και ο ρόλος της γυναίκας της ελληνικής υπαίθρου στο ιστορικό-κοινωνικό πλαίσιο της προβιομηχανικής εποχής.
Πρόκειται για μια παράσταση με πολλά θεατρικά στοιχεία και με παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια από το Ζαγόρι Ιωαννίνων, την Ερυθραία της Μικράς Ασίας, τη Χίο και τη Δράμα. Αναδεικνύεται η θέση της γυναίκας όπως προκύπτει μέσα από τα τραγούδια και το ρόλο της ως κόρης, μάνας, νύφης, πεθεράς, έγγαμης γυναίκας.
Η Ελένη είναι το κεντρικό πρόσωπο αυτής της παράστασης. Γεννημένη στη δεκαετία του ΄20, είναι από τους ελάχιστους εναπομείναντες μιας γενιάς που πρόλαβε να ζήσει στα πλαίσια της ελληνικής, παραδοσιακής, αγροτικής κοινότητας πριν αυτή μετασχηματιστεί και αλλάξει ριζικά. Σε προχωρημένη ηλικία ζει στην πόλη μαζί με την οικογένεια του γιού της και περνάει την ώρα της βλέποντας τούρκικες σειρές στην τηλεόραση, πλέκοντας και αναπολώντας.
Για την γιαγιά Ελένη η οικογένειά της δεν είναι απλά μια φυσική οντότητα αλλά και ιδεολογικοηθική. Η αφήγησή της διαπνέεται από νοσταλγία για την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα που τη χαρακτήριζαν. Προβάλλει την εικόνα μιας κοινωνίας η οποία, αν και ταλανιζόταν από την πείνα, τη φτώχεια και τις στερήσεις, είχε συνοχή, ηθικές αρχές και ελάχιστη κοινωνική διαφοροποίηση, μια κοινωνία συλλογικότητας στην οποία υπήρχε ενότητα χρόνου εργασίας και ανάπαυλας, μια κοινωνία στην οποία τα μέλη της ένιωθαν ασφαλή και προστατευμένα.
Η εξιδανικευτική μνήμη υπερισχύει της ρεαλιστικής και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων της παραδοσιακής κοινωνίας προβάλλονται ως ιδανικές. Είναι προφανής η ιδανικευμένη εικόνα του πολιτισμικού παρελθόντος. Πρόκειται για την αισιοδοξία της ανάμνησης, που εξωραΐζει το παρελθόν και φωτίζει με ιλαρό φως τα περασμένα. Στη δήλωσή της «Ωραία χρόνια ήταν τότε κι ας μην είχαμε ψωμί να φάμε» αποτυπώνεται η «ψυχολογικά καθορισμένη, συχνά εκδηλωνόμενη κλίση του ανθρώπου προς το παρελθόν» όπως την έχει προσδιορίσει ο μεγάλος Έλληνας Λαογράφος Μιχάλης Μερακλής.
Σε μια από τις νοσταλγικές περιπλανήσεις της στο παρελθόν, τη συναντάμε σε μια φτωχική γειτονιά της Αθήνας στη δεκαετία του ΄30, φιλοξενούμενη της θείας της, σε μια αυλή με μαντζουράνες και βασιλικά μαζί με άλλες οικογένειες που έχουν μεταναστεύσει στην Αθήνα σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Οι άνθρωποι αυτοί κουβαλούν μέσα τους τις παραδόσεις του τόπου τους και οι γυναίκες της αυλής διατηρούν ακόμα ζωντανά τα στοιχεία της παραδοσιακής κοινότητας. Τραγουδούν και χορεύουν, πρωταγωνιστούν και φωτίζονται, αφήνοντας τους άντρες στη σκιά, βωβούς κομπάρσους.
Η εκδήλωση αποτελεί σπονδή στην ανώνυμη Ελληνίδα και είναι αφιερωμένη σ’ αυτήν.
Παίξαν οι μουσικοί:
Γραμματικός Βασίλης - γκάιντα
Γκαραβούνης Γιώργος - κρουστά
Καραμάνης Γιάννης - λαούτο
Κοπανιτσάνος Κωνσταντίνος - κλαρίνο
Μαυρόπουλος Ορέστης - βιολί
Τραγούδι:
Μπότικ Δανάη
Πασπαλιάρη Σοφία
Σοφιάς Σωτήρης
και η χορωδία της Σεμέλης
Υπεύθυνη παράστασης - Διδασκαλία: Σαλταπίδα Βάνα
Σκηνοθεσία: Τσουμάνη Χρύσα
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Μυλωνάκη Ναταλία, Μαργαρίτης Νίκος
Φωτογραφίες: Γιάννης Δ. Καρνεσιώτης
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες εδώ.
